Byłeś znudzonym księciem z bajki
Znużonym ciszą i milczeniem
Pozostawiłeś słów pułapki
Wabiąc urodę ich i lśnieniem
W ciemności tkwiąc przez lata całe
Zamurowana w smutku wieży
Dałam się schwytać w szepty białe
Zaczęłam twoim czarom wierzyć.
Bajka się przędła jednostajnie
Aż się to nudne stało z czasem
I już nie było mi tak ładnie
Złoto zmieniło się znów w piasek.
Nową zabawkę czas pokazał
Oczy twe, książę biegną ku niej
Zostałam znowu w wieży sama
I swojej bajki nie rozumiem!...
autor nieznany
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz